En büyük kötülük, zorluklara karşı koyamamak zafiyetinden gelir.

-Wolfgang Van Goethe

Aşk mücadelesi değil, mücadele aşkı içinde ol.

-Peyami Safa

Hayatım boyunca hep bırakan biri oldum.

En ufak zorluk ve engel karşısında bıraktım. Farkındalıkla tanıştıktan sonra da tevekkülde olma bilgisini kendimi haklı çıkarmak için kullandım.

“Gördünüz mü? Ben asla zorlamayan biriyim. Bir şey olmadığında hırs yapmayıp bırakıyorum ve böylece nefse uymuyorum.”

diyerek kendimi avuttum. Çünkü bırakınca kendi konfor alanıma geri dönebiliyordum. Zorluklar ve engellerin sebep olduğu baskı ve stres klostrofobisinden kaçmanın yoluydu bırakmak. Oysa bir şey değişmiyordu. Baskı ve stres gitmiyordu bu sözde bırakışla…  Manevi bırakış olan kendini daha yüksek, daha yüce, daha güçlü bir şeye teslim etme olgusuyla kaçmayı karıştırdığımı fark etmem çok zaman aldı…

Hayattaki en büyük dilemmalarımdan biri şudur:

İnsan içinden geleni mi yapmalı yoksa hayatın akışı ona ne getirirse onun peşinden mi gitmeli? Eğer içinden geleni yapmalıysa içinden geleni nasıl duyacak? İç sesimizi nasıl duyabiliriz? İç sesimizi duyduk diyelim; onun nefsimiz mi yoksa gerçekten bizi “bütünleyecek”, tamamlayacak, içimizdeki o meşhur boşluk hissini dolduracak olan mı… Nasıl anlayacağız?

Görüldüğü gibi zihin soru sormayı sever ve aldığı cevaplar onu kolay kolay tatmin etmez. Eğer bir defa bu yola girdiyseniz ve zihniniz cevapları almadan susmayacaksa başka yolunuz yoktur. Siz analitik bir zihne sahipsiniz ve aradığı cevapları vermelisiniz. Sağ beyni daha aktif insanlar zaten bu cevaplara ihtiyaç duymazlar. Onlar görmeden de inananlardandır. Gül haç ezoterik örgütü, zamanında sırf bizim gibi analitik zihinlerin maneviyatla tanışması için kurulmuştu ve zihin ile kalbi bütünleştirecek bilgi ve tekniklerle öğrencilerini eğitiyorlardı…

Yukarıdaki soruma yakın bir zamanda hem bilgi olarak hem de deneyim olarak yanıt aldım.

Öncelikle; insan içinden geleni mi yapmalı yoksa hayatın akışı ona ne getirirse onun peşinden mi gitmeli sorusunun hatalı bir soru olduğunu fark ettim. Çünkü ikisi de aynı anlama geliyor… İnsan içinden geleni yaptığında hayatın akışı da içinden gelenle paralel gidecek. Eğer istemediğiniz bir işte çalışıyorsanız ve iş ortamınız sizin içinizi sıkıyorsa bu içinizden gelen de değil hayatın akışının getirdiği de değildir. Bu sadece dünyada yaratmış olduğumuz egomuzun, dünyevi benliğimizin seçimidir ve o sadece dünyevi metalarla kendini tanımlar. Dünyevi benliğimiz arabasının markasıyla, evinin kira mı yoksa kendisinin mi olmasıyla ve prestijli bir işinin olup olmamasıyla kendisine değer biçer. Çünkü ailemiz bize bunu öğretmiştir:

“Toplumda saygı duyulan, iyi bir işi olan, maddi geliri yüksek olan bir birey ol!”

Asıl benliğimizin içinden gelen ile sonradan edindiğimiz egonun istediği birbirini tutmadığında stres ve depresyon başlar. Yani aslında hayatımdaki en büyük sorunun ikinci aşamasının cevabı çok basitmiş. İçinden geleni nasıl duyacağım? Sorusu… Eğer yaptığım şeyden zevk alıyorsam, beni mutlu ediyorsa, heyecanlanıyorsam ya da kendimi ait olduğum yerde hissediyorsam içimden gelen bu demektir. Bu hisleri yaşamadığımda içimden gelen ile yaptığım arasında fark var demektir.

Sorunun son aşaması en zor olanı. Gerçek benimizin sesini duyduk diyelim; onun nefsimiz mi yoksa gerçekten bizi “bütünleyecek”, tamamlayacak, içimizdeki o meşhur boşluk hissini dolduracak olan mı… Nasıl anlayacağız?

İçimizden gelen şey;  her şeyi bırakıp bir sanat atölyesi açmak, eşimizden boşanmak, o çok istediğimiz evi almak için banka kredisine girmek ya da sadece sevdiğimize açılmak olabilir. İçimizden gelen şeyi yapamadığımızda sıkıntı duyarız. O halde içimizden gelen doğru olandır, onu yapmalıyız sonuca vardık ama yüksek farkındalık kontrolsüzse bazen şeytan gibidir. Sürekli yanımızda bizle konuşur. “Peki ama istediğin şeyin gerçekten senin istediğin şey mi yoksa bencilce nefsinin istediği şey mi nereden biliyorsun?” Diye sorar… Çünkü insanın içinden bir şeyi çalmak da gelebilir, birine zarar vermek de… Bunu isteyen kim? Diye kendimize sormamız çok doğal. Bunun da formülü şu: Eğer içinizden gelen istek kimseye zarar vermiyor; hem başkalarına hem de dünyaya fayda sağlıyorsa, üstüne üstlük sizi mutlu ve tamamlanmış hissettiriyorsa bu içinizde gelen, gerçek benliğinizin sesidir.

Sadece onu dinlemeniz gerekir.

Kendinizi dinlemeniz ve neyden haz aldığınızı bulmanız, varoluşunuzun amacını gerçekleştirmektir. Bu dünyada şu anda yaşayan hiç kimse kendi göz rengini, yüz tipini, boyunu ya da ailesini seçemeden bu dünyada yaşamaya başladı. Neden böyle devam etmesin? Neden ilk 9 aydan sonra seçim yapmaya başlayalım?

Seçim diye bir şey yoksa eğer sadece içimizde zaten var olan potansiyele izin verip onun gerçekleşmesini sağlamalıyız. Yani sadece izin vermek, engel olmamak yetiyor.

Peki bırakmak ve mücadele ile ilişkisi nedir tüm bunların?

Bu güne dek sahip olduğunuz hayat sizi mutlu, ait ya da tamamlanmış hissettirmiyorsa bir mücadeleye girişmeniz gerektir. Bu öyle bir mücadele ki aslında bırakış demek. Mücadele ettikçe bırakacaksınız. Bunu ilk idrak ettiğimde çok şaşırmıştım çünkü bu iki kavram birbirinin zıttıydı. Oysa zıtlıklar bir bütünün parçalarından ibaretse eğer çok da şaşılmaması gerek. Mevcut durumdan çıkıp gerçekte içimizden geleni yapmaya başlamak ve içimizden gelenin salıverilmesini sağlamak, bırakmak için mücadele etmek gerekiyor. Kendimizi tanımladığımız şeyleri bırakmak, korkularımızı bırakmak ve akışta olmak için, kapıları açmak için mücadele gerekiyor. Bu ilk mücadeleden sonra gerisi zaten akış. Gerisi sadece içinden geleni yapmak ve haz almak.

Bu olduğunda sadece siz değil çevreniz ve dünya da değişmeye başlayacak. Sadece mutluluğu seçerek mutluluk yaratacaksınız ve mutluluğu seçmek aslında bir seçim bile değil. Doğal hal bu. Sadece yeniden senkronize olmak için mücadele gerekiyor.