Örneklendirelim: Başrolünde çok içe dönük bir karakteri olan bir filmin senaristi ve yönetmenisiniz diyelim. Film boyunca bu karakterin başına pek çok zorluk gelecek ve karakter her zorlukta biraz daha kendi kabuklarını kıracak. Eğer bir biyografi filmi yapmıyorsanız karakterin tüm hayatını baştan sona perdeye aktarmak istemezsiniz. Bu hem sıkıcı olur hem de izleyiciyi ana konudan uzaklaştırır. Bunun yerine karakterin diyelim ki 35 yaşında yaşadığı bazı olayları sinemaya aktarmak istiyorsunuz ve biz filmi izlemeye başladığımızda 35 yaşında içe dönük bir karakterin başından geçen olayları izlemeye başlıyoruz. Bu karakter geçmişte kimdi, nasıl bir çocukluk yaşadı ve nasıl böylesine içe dönük oldu bilmiyoruz. Karakterin hayatına ortasından daldık. Biz izleyiciler olarak karakterin arka plan hikâyesini bilmiyoruz fakat filmin senaristi ve yönetmeni olarak siz biliyorsunuz çünkü karakteri siz yazdınız.

Popüler bir filmden bariz bir örnek vermek gerekirse: “Truman Show” filminde yaşadığı tüm şehir sahte bir film seti olan ve bir televizyon programının içinde bulunduğunun farkında olmayan Truman daha çocukluk yaşlarındayken bu yaşadığı şehirden ayrılıp dünyayı keşfetmek ister. Fakat setin ve dizinin yönetmeni olan Christof dizinin yıldızı olan Truman’ı şovun içinde tutmak için ona sahte bir arka plan hikâyesi yazar: Truman ve babası bir gün halen film seti olan denizin üzerinde kayıkla açılmışken sahte bir fırtınaya yakalanırlar ve Truman babasını denizde kaybeder. Böylece denize açılma fikri ile babasını kaybetme ve suçluluk hislerini eşleştiren Truman artık denizden korkmaya ve dünyayı gezme fikrinden soğumaya başlar. Böylece yönetmen Truman’a sahte bir arka plan hikâyesi vererek mevcuttaki duygu durumunu değiştirebilmiştir.

Bir başka örnek: “Batman!” Bildiğiniz gibi Batman zengin bir süper kahramandır. Özel bir gücü olmasa da sahip olduğu varliyeti de kullanarak yarasa adam kıyafeti içerisinde kötülerle savaşır. Elinde her türlü imkân olmasına rağmen Batman neden böyle tehlikeli bir yola girmiştir ve neden yarasa? Batmanın arka plan hikâyesi şöyle: Bruce Wayne aristokrat bir ailenin biricik oğludur. Henüz çocukken bir gün şatolarının bahçesinde, içi yarasalarla dolu bir kuyuya düşer. Bu nedenle de kendisinde yarasa fobisi oluşmaya başlar.

Anne ve babası küçük Bruce Wayne’i bir akşam operaya götürürler ve operada yarasalarla ilgili bir sahne oynanmaya başlar. Yarasa korkusu sebebiyle bu sahneden kötü etkilenen Bruce anne ve babasına opera salonundan çıkmak istediğini söyler ve oyunun ortasında salondan çıkarlar. Opera salonunun arka sokağında anne ve babası bir gaspçı tarafından öldürülür ve böylece Bruce kendisini suçlu hisseder. Yarasa korkusu yüzünden anne ve babasının ölümüne sebebiyet vermiştir. Bruce büyüyünce yaşadığı bu derin travmayı ve korkusunu dönüştürmek için yarasa sembolünü kötülerle savaşmak için kullanır. Yani sahip olduğu korkuyu giyinir ve korkunun kendisi olur: Anne ve babasını öldüren kötülükle savaşmak için! (Simyasal dönüşüm yani korkuyu dönüştürmek!) Bu muazzam bir arka plan hikâyesidir ve ana hikâyeyi tamamen etkileyen, hatta oluşturan bir backstory örneğidir.

Geçmişte yaşadığınız anılar şu an kim olduğunuzu, verdiğiniz tepkileri ve kararları etkiliyorsa o halde geçmişi nasıl anımsadığınız önemli. Eğer geçmişinizde yaşadığınız bir anıyı yanlış hatırlıyor ya da Truman’a yerleştirilen sahte anı gibi başkaları tarafından üretilmiş / yorumlanmış bir anıya tutunuyorsanız benliğinizi de yanlış bir hikâye üzerine kurmuş olabilirsiniz. Dahası hatırladığınız anı / travma gerçek ve doğru bile olsa onu yeniden yorumlamak ve yeniden yazmak mümkün. Bunun en güzel örneği de “Pi’nin Yaşamı” (Life of Pi) filmi. Film boyunca bir kaplan ile bir adamın aynı teknede okyanusun ortasında kalışı ve kurtulma savaşını muazzam görüntüler eşliğinde izliyoruz. Fakat filmin finalinde anlıyoruz ki aslında bu hikâye hiç te böyle değil, okyanusun ortasında mahsur kalan bir grup insanın açlıktan birbirini yeme raddesine gelmesi, kan ve vahşet dolu bir anıymış. Fakat hikâye anlatıcısı insanın nefsini bir kaplana benzeterek nefsin neler yapabileceğini ve onla nasıl barışılabileceğini muazzam bir hikâyeye dönüştürmüş. Bizler de aynı şekilde geçmiş yaşam hikâyelerimizi yeniden yazabilir, çok karanlık ve travmatik olarak hatırladığımız anıları bir dönüşüm hikayesine dönüştürerek şu an olduğumuz kişiyi yeniden tanımlayabiliriz. (Geçmişi değiştirerek geleceği yazmak)

Buna gerçek bir örnek ise Netfllix’te yayınlanan “Tell Me Who I Am?” belgeseli. Olayın, yaşayanlar tarafından anlatıldığı bu çarpıcı vakada; ikiz kardeş olan Alex ve Marcus, çocuklukları boyunca ailesi tarafından sistematik tacize uğruyorlar. İlerleyen yaşlarında Alex bir kaza sonucu hafızasını kaybediyor ve ikizi Marcus, Alex’i yeniden hayata entegre etmek için ona yaşadığı geçmişi yeniden anlatıyor. Fakat ona yaşadığı istismarları asla anlatmıyor. Böylece Alex çok neşeli, sevgi dolu bir çocukluk yaşadığını biliyor. Marcus yaşadığı travmalarla boğuşurken Alex çok mutlu, hayat dolu biri haline geliyor. Demek ki geçmiş yaşam hikâyelerimizi yeniden yazmanın bir yolu olsaydı tamamen farklı bir hayat algımız olurdu. Ki zaten yeninden yazmanın bir yolu var: kendinize dışarıdan bakmak, kendinize şahitlik etmek.