Acına odaklandığında tanrını göremezsin…

Acı… Kadının tek hissettiği tarifsiz bir acıydı. Bir yandan bu dayanılmaz acıya katlanmaya çalışırken bir yandan da kâinatta her şeyin zıttıyla var olduğu gerçeğini bu denli iliklerine kadar hissediyor olmanın idrakini yaşıyordu.

Coşkusu, sevinci ve vecd hali ne kadar güçlüydü ise acısı da o denli kesifti şimdi. Bir zamanlar yanında kendi olma lüksünü yaşadığı adam şimdi bir yabancı gibiydi. Kendisi olmak bir lükstü kadın için çünkü hayatı boyunca kimsenin yanında kendisi olamamıştı. Hep kendisine biçilen rolleri oynamış, o mutluysa insanlar da mutlu olmuş, o üzgünse çevresi de üzgün olmuştu. O nedenle kendisinden bekleneni yapmak onda bir reflekse dönüşmüştü. Taa ki onu tanıyana dek…

Bu beklentisiz ilişki kadının önce kendisini en çıplak haliyle dışarıdan görmesine, daha sonra da gördüğü kendisini yaşamasına olanak sağlamıştı. Bunun verdiği hazzı hiçbir hazla karşılaştıramıyor, tarif edemiyordu, sadece yaşıyordu.

Ne olmuştu da bu hale gelmişlerdi… Neden! Neden! Neden! Diye haykırdı kadın zihin duvarları arasından. Sanki bir cevap bulsa rahatlayacakmış gibi hissediyordu zihni ama içi cevapların onu rahatlatmayacağını biliyordu.

Nerede olduğunu bilmiyordu, arabayla yolların gittiği ve bittiği yere kadar gitmek istemişti ama yollar hiç bitmemiş, sadece gitmişti. Taa ki arabasının camına bir kuş tüyü düşene dek… Turkuaz renkteki tüy onu sanki bir duvara çarpmışçasına durdurmuştu. Arabadan inmiş ve tüyü alıp yakındaki metruk eve girmişti elindeki şarap şişesiyle.

Ev bir zamanlarki hareketli günlerinden uzakta, soğuk ve ışıksızdı. Kadın evin resmen yalnızlık soluduğunu hissedebiliyordu. Kendi yalnızlığını kokluyor gibiydi. Verandadaki koltuğa oturup yaşadığı acının kökenine inmek, anlamak için üstadını aradı. Tasavvuf ehli olan üstadı belki ona bu acının başka alemlerdeki karşılığını, anlamını ve çözümünü sunabilirdi.

Telefon henüz çalmaya başlamıştı ki üstadı telefonun ucunda onu bekliyormuşçasına aniden açtı. Kadın konuşamadan ağlamaya başladı. Hıçkırıkları belki tarif edemediği acıyı anlatabilirdi… Üstadı neler olduğunu biliyordu:

“Zihnin de şu an önünde durduğun metruk ev gibi ve o eve girip girmemek senin elinde…”

Kadın ağlamalarının arasından cevap verebildi…:

“Dayanamıyorum hocam, neden….”

Üstadı ilimden, irfandan, alemlerden, esmalardan bahsedecek sanırken karşısında bir fizik profesörü buldu kadın.

“Sen…” dedi üstadı.

“Sen bir kuantum tanrısın ve her şeyi hep birlikte, bir olarak yaratıyoruz… Gözlemci deneyini biliyorsun. Eğer bir atom altı parçacığı gözlemersen, onu değiştirirsin. Nasıl baktığın parçacığın konumunu belirler. Sen o adama öyle bir baktın ki… Onun konumunu belirledin. O aslında sonsuz olasılığa sahip, her şey olabilecek bir kuantum tanrı, bir ışık fotonu. Eğer onu böylesine güçlü gözlemler ve sabit bir konuma koyarsan, gerçekten de sonsuz olasılığı tek bir gerçekliğe indirgenir. Ama o da bir kuantum tanrı, o da bir gözlemci ve sabit, tek bir konuma ve duruma sahip olamaz. Sıkışmak ve tek bir parçacık haline gelmek istemedi, dahası o da seni gözlemledi ve değiştirdi. O halen senin sonsuz olasılığa sahip olmanı istiyor, o nedenle seni gözlemlemeyi bırakıyor, yargısızca ve bir konuma koymadan sana bakmaya çalışıyor ama sen onu konumlandırmak istiyor, sonsuz ışık iken katı materyale dönüştürmek istiyorsun. O nedenle senden kaçıyor, kendi sonsuzuna erişmek istiyor…

Çektiğin acının sebebi kendini de yargısızca gözlemlemek yerine bir konuma koyarak gözlemlemenden kaynaklı. Sen gözlemleyerek kendi kendini yaratan bir kuantum parçacıksın. Ve kendine bakışın kendini yarattı, bu yaratım halen devam ediyor ama sonsuz ve sınırsızca olmadığı müddetçe acı çekmeye devam ediyoruz. Sevdiğin adam da acı çekiyor çünkü o da kendi sınırlamalarına sahip ve kendini tek bir konuma hapsetmeden, kendi sonsuz potansiyelini bulmaya çalışıyor…”

Kadın zaten biliyor olduğu bir şeyleri yeniden duymanın ama bu sefer farklı bir şekilde anlamanın idrakini yaşıyordu. Tıpkı izlenen bir filmin ikinci kez izlenişinde farklı şeyler anlaşılması gibiydi.

“Evet” dedi kadın… “Bunu biliyorum, insan birini bir konuma koyduğunda onu astral düzlemde hapsetmiş olur, hele ki enerjisi yüksek, güçlü biriyse bu etki daha da güçlü olur. Ama ben onu hapsetmek istemedim ki, onu özgür bıraktım, istediği her şey olabilirdim, olabilirdi…”

“Ama yaşarken sonsuz olamadınız.” Dedi üstadı.

Telefon kapandığında kadın kafasında oluşan kargaşayı acıya yeğlemeye başlamıştı. Dolunayın aydınlattığı verandada gözleri sağ ayağına ilişti, ayağına dolanmış bir kırmızı ip vardı. Ayağa kalkıp ipi çözmeye çalışırken metruk evin kapısı aralandı. İçeriden turuncu bir ışık, kırmızı iplerin dolandığı mavi ayakkabısını aydınlatıyordu.

Kapıyı açan oydu… Gözlerine inanamayarak içeriden yayılan sıcak hava ve sevdiği adamın sıcak sevgisiyle yıkandı.

Metruk evin dışında, koyu mavi, soğuk son bahar gecesinin içinde ay ışığıyla aydınlanmış, mehtap misali rüzgarda dalgalanan saçlarıyla kadın, bu sonsuz olasılıklardan birinin gerçekleşmesine bakıyordu, adam ise sıcak renklerde, sade dekore edilmiş evde, güneş rengi tişörtüyle kapının pervazına dayanmış, kadının gözlerinden ay ışığını izlemeye çalışıyordu.

Adam, kadının elinden tutup büyük bir güçle içeriye çekti. İçerisi hiç de evin dışı gibi metruk değil, sevgi ve coşku dolu bir “yuva” idi.

Adam kadının gözlerine baktı uzun süre. Öylesine huzurlu bir bakıştı ki bu, tek bir kelime bile söylemeyen, sadece gözlemleyen, saf huzurdan oluşan bir bakıştı. Kadın aslında adamda neyi sevdiğini ve neyi özlediğini hatırladı… Kendi olmayı ve bu huzuru. Çünkü ancak ve ancak kimse onu bir yere koymadığında bu huzura erişebiliyordu ve adam onu hiçbir yere koymamış, sadece kendisi olması için, kuantum parçacığı olması ve sonsuzluğu yaratması için alan yaratmış, sadece yaratımın kendi kendini gözlemlemesi gibi saf gözlerle, hayranlıkla izlemişti.

“Sonsuz olasılık olduğunu anladığımızda, sonsuzu yaratırız ve bu yaratım sonsuz güzelliği ve sonsuz acıyı yaratır. Acıya da güzelliğe de müdahale etmediğimizde, yargısız gözlerle baktığımızda, sonsuzun bir parçası oluruz.” Dedi adam.

Evin üstünden turkuaz renkte bir yıldız kayarken, kadın ve adam ilk defaymışçasına sarılıyorlardı…

***

Kadının üstadı metruk evi polisle birlikte cep telefonu sinyalinden bulabilmişti. En son onu aramış ama telefonu açmasına rağmen hiç cevap vermemişti kadın. Kapanmayan telefon ve cevap vermeyen kadın sebebiyle endişeye kapılan adam polise ihbarda bulunup kadını aramaya başlamışlardı. Nihayet kadının arabasını metruk bir evin önünde bulmuşlardı ama görünen o ki kadın ortalarda yoktu. Tek buldukları bir telefon, bahçeye dökülmüş ve bir gül ağacını sulayan kırmızı şarap şişesi ve verandada kırmızı bir iplikti. Polis son arama kayıtlarına baktığında tasavvuf ehli üstadını değil, kadının kendi kendisini aradığını gördüler…