Bir ağacın hayatı ile bir insanın hayatı birbirine ne kadar benzer…

Önce tohum vardır, toprakta, görünmeden büyür, ardından topraktan baş salar, gövdesi olur, daha da büyür ve yapraklarıyla çevereyle etkileşimde bulunmaya başlar ve sonra meyve verir. Meyvesinin çekirdeği toprağa düşer ve o çekirdek tekrar bir ağaç olur. Yuvarlak bir döngü gibi sanki… Sonsuz bir ölüm ve yaşam dansı. Her ölen ağaç geriye yenilerini bırakıyor.

İşte bu döngünün eşsiz güzelliğini anlatmak istedi Darren Aronofsky ” The Fountain ” ( Kaynak ) filminde. Ölümü; kendi sözleriyle diğer hastalıklar gibi bir hastalık olarak gören ve ölümle savaşan, ölümsüzlüğü arayan bir adamla onun çok sevdiği, ölümü bir huzur olarak gören karısı arasındaki fikir ayrılığını, çok özel bir mitolojik hikayeyle süsleyerek ölümle yaşam üzerinden sonsuzluğu arayan bir film…

Bir maya kralının dünyayı kurtarabilmek için ölmesi gerekmektedir. Ölür ve içinden bir ağaç çıkar. Maya kralı artık bu ağacın kökleri olmuş, içerisinden geçmiş ve ağacın kendisi olmuştur. Eğer bir gün bir kuş o ağacın meyvesinden yerse, özgürlüğüne kavuşacaktır. Her bitiş, yeni bir başlangıç, her başlangıç da bir sondur. İçerisinde yüzdüğümüz zaman denizi aslında sonsuzluğun kendisidir ve bu denizde sonlar ve başlangıçlar aynı noktada, anda bulunur. Bir tohum toprağa yeni düştüğünde çoktan ağaç olmuş ve ölmüştür bile…

İnsan da doğduğu andan itibaren aslında ölüme doğru yolculuk yapar. Ölmek için doğmuşuz denir ya… Bazen bu yolculuk çok kısa sürer. Bir kaç dakika belki de… Anne karnından çıkar çıkmaz. Bazen de yüz yılı aşar. Yine de en nihayetinde doğan insan ölür. Bu gün dünyanın en yaşlı insanı 127 yaşındadır ve bundan 127 yıl önceki insanların tamamı bam başka insanlardı, bu gün dünyada hiçbiri yaşamıyor. Peki 4 dakika yaşayan insan ile 127 yıl yaşayan insan arasındaki fark nedir? Bütün dini görüşleri şimdilik bir kenara bırakırsak, dünya gezegeninde sürdürdüğümüz bu hayat için tek koşul yaşıyor olmaksa eğer ve ölüm de bir gün bizi buluyorsa yaşanılan onca iyi ve kötü deneyimin ya da yaşanamayan onca şey ne anlam ifade ediyor?

Tüm bu “zaman”a bir anlam yükleyebilmenin tek yolu ölüm sonrasıdır. Yani zamanın “ben” dediğimiz kavram için devam etmesi. Yani zamanın durmaması. Çünkü zaman durursa biz de olmayız. Bir önceki bilinç ve zaman yazısında da bahsettiğimiz gibi bilinçli değilseniz, zaman da yoktur. Zaman yoksa, bilinçli olmadığınız anlamına gelir.

Doğmadan önceki halinizi hatırlıyor musunuz? Siz doğmadan önce anneniz ve babanız nasıl insanlardı? Neler yapıyorlardı? Siz “yok”ken onlar ne yapıyordu? Ben yokken dünyada neler oluyordu?… Bu soru bana çok sihirli bir soru gibi gelmiştir hep. Ama ne yazık ki diğer özel sorular gibi asıl noktası görülemez. Aynı “Geçmişi hatırlarız da geleceği neden hatırlamayız?” sorusu gibi. Bu aslında retorik bir soru, cevaplanması beklenmiyor ama insanlar cevaplamaya çalışıyorlar. “E salak mısın geleceği henüz yaşamadığımız için tabi ki.” diye tepkiler alıyorum. 🙂 Ama sorudaki “hatırlama” kelimesini atlıyorlar. 🙂 Gelecek hatırlanır mı? Ya da gelecekten hatırlamak diye bahsedebilir miyiz? Eğer semantik bir eleştiri olacaksa ben bundan dolayı bir eleştiri beklerdim, yani orada hatırlamak değil bilmek olmalı diye. Çünkü gelecek hatırlanmaz, gelecek bilinir, tahmin edilir… Kuşkusuz hatırlamak kelimesi bir ironi için bilerek konmuştur. Zamanın doğrusallığından öte noktasal olduğunu göstermek, en azından bunu sorgulatabilmek için. Ama çoğumuz salt şekle takılı kalıyoruz. “Ben yokken dünyada neler oluyordu?” sorusu da bunun gibi bir soru. İnsanlar aç tarih kitaplarından oku derler. Ama “ben yokken” kısmını hep es geçerler. Sanırım insan yok olduğu, bir zamanlar varlığının olmadığını düşünmek istemiyorlar. Sanki hep vardık, öldükten sonra da var olacağız… Ama bir zamanlar yoktuk, aynı bilinçsiz durumdayken, baygın durumdayken kim olduğumuzu, ne olduğumuzu bilmediğimiz gibi. Siz baygınken yoksunuz. Varlığımızı hissedemiyorsak bir et bedenden öte değiliz. Ölüm de böyle bir yok oluş. En azından bu bedenden, bu gezegenden, bu zamandan, bu evrenden… Ölen yakınlarımız bir daha hiç bizle konuşmaz, varlıklarını göstermezler, o zaman “varlıkları” neredeler? Bu, bu varoluş seviyesinde cevaplandıramadığımız bir soru. Sadece inandığımız şeyler ve tahminlerimiz var. Belki de bir başka paralel evrende, belki bir başka boyutta, bir başka hayatta ya da bir başka hayal bile edemeyeceğimiz oluşumun içerisindeler. Tek bildiğimiz, ölümden sonra hayat varsa, o hayatın bu varoluş düzleminde olmadığı. Yani benlik dediğimiz şey bu evrende değil, bir başka yer ya da şeyde. Eğer ölümden sonra hayat devam etmiyorsa, benlik dediğimiz kavramın ölümle birlikte aynı bir yapbozun parçaları gibi bütünlüğünü kaybedip dağıldığını, fakat bunu yaparken aynı ağacın tohumları gibi yeni varoluşlara fırsat sağladığını düşüneceğiz. Bence insanlık olarak geldiğimiz bilgi birikiminde; öldükten sonra öğreneceğimiz ilk şeyin bu iki olasılıktan biri olduğundan eminiz. Ya bir başka boyutta “varlığımız” devam edecek ya da tam manasıyla, mecazsız olarak, dağılıp toprağa karışacağız. Her iki olasılıkta da dünya üzerindeyken geçirdiğimiz zaman fiziksel olarak sadece bu et bedeni ilgilendiriyor. Eğer yok olursak zaten bedenle birlikte çürüyeceğiz. Varlığımız devam ederse bu bedenden bağımsız olacağız. O zaman bu fikir yürütmede emin olduğumuz ikinci şey, maneviyatın önemi. Her iki olasılıkta da fiziksel varlığımız tarihe karışacak. Ama bunu bilmemize rağmen kitap okumaktan, kendimizi geliştirmekten çok evimizi büyütmeye, pahalı ve gereksiz şeyler almaya devam edeceğiz. Nitekim ölümsüzlüğü, dünyaya güzel eserler bırakıp gitmek olarak görmek de eksik bir bakış açısıdır. Çünkü dünyada bıraktığınız her şey de bir gün yok olup gidecektir. Malum mutlak entropi… Peki nedir sonsuz olan? Eğer ölümden sonra hayata inanıyorsanız sonsuzluğun bizzat kendiniz olduğunu idrak etmeniz gerek. Dediğimiz gibi bedenimiz çürüse de  varlığımız bir başka boyutta devam edecek demek oluyor bu.

Yaşam süremize geri dönersek, peki neden dünyaya geliyor ve gidiyoruz? Neden dünyadan geçiyoruz? Eğer sonsuz olan, aslolan, ben ise, varlığımız ise amaç ne? Amaç kişisel gelişim olmalı en kaba tabiriyle. Ama bu NLP kitaplarında bahsedilen kendinize inanın, başarının anahtarı denen sahtekarlıklar değil. Onların başarıdan anladığı nasıl daha çok zengin olup, materyalizme daha çok bağlanabilirsinizdir. Unutmayın, başarı dediğimiz kavram bu dünyada ahlaksızlığın eşitidir çoğu zaman. Ne kadar çok sisteme ayak uydurursanız, o kadar başarılı olursunuz. Neden yahudiler zengin ve başarılı tüccarlardır?…

Hayatın amacı bu sonsuz benliğe eklemeler yapmak olmalı. Hiç düşündünüz mü? Yeni bir şey öğrendiğinizde kendinizi biraz daha farklı hissedersiniz. Biraz daha büyümüş, biraz daha “farkında”, biraz daha “kendiniz” hissedersiniz. İçinizdeki meşhur boşluk bir nebze dolar. Ama ne kadar çok araba, iphone alırsanız alın içinizdeki boşluk dolmayacaktır.

Daha önceki Entropi & Zaman yazısında, zaman acaba bağımsız bir şey mi yoka maddenin entropisi, yani çürümesi, dağılması, bozulması, evrenin genişlemesi mi zamanı oluşturuyor diye sormuştuk. Einstein’in teorisi zamanında ne kadar işe yarasa da kuantum zaman teorilerini alt edecek gibi görünüyor. Yeni araştırmalar evrenin genişlemesinin zaman olgusunu oluşturduğu yönünde. Nitekim atom altı parçacıkların davranışları da bunu doğruluyor. Eğer bu kesinleşirse, zamanı entropinin yarattığını anlayacağız ve bu olursa, maddeden soyutlanma demek, yani ölmek demek=sonsuzluk demek olacak. Sonsuzluk ise bu boyutta vuku bulamayan bir şey. Başka boyutların kapısı demek.

Peki tüm bu bilgiler ışığında, dünyada geçirdiğimiz “zaman”ın, yani hayatın amacı SİZCE nedir?